Εν μέσω εκλογικών διαδικασιών ενός κλάδου όπως ο δικός μας, είναι απολύτως φυσιολογικό και αναγκαίο να εκφράζονται θέσεις, εισηγήσεις ή ακόμα και υποσχέσεις με την μορφή προγραμματικών δηλώσεων. Σε όσες συνεντεύξεις παραχώρησα υπήρχε σχετική ερώτηση.
Τα προβλήματα του κλάδου είναι καλά γνωστά σε όλους τους συναδέλφους και είναι πολλά και σοβαρά. Δεν βρίσκω ιδιαίτερη αξία στην απλή αναγνώριση και καταγραφή τους. Ούτε στην εισήγηση λύσεων οι οποίες είτε είναι ανέφικτες είτε δεν είναι πραγματικές λύσεις αλλά απλώς το όμορφο αποτέλεσμα που όλοι θέλουμε μεν, αλλά ξέρουμε ότι μάλλον δεν θα πετύχουμε στην πράξη.
Επί παραδείγματι, οι άθλιες κτιριακές εγκαταστάσεις στη Λευκωσία. Δεν υπάρχει δικηγόρος στην Κύπρο που να μην αναγνωρίζει το πρόβλημα και φυσικά να μην επιθυμεί την ανέγερση σύγχρονων και άνετων κτιριακών εγκαταστάσεων που ως ουσία και ως φαίνεσθαι θα είναι αρμόζουσες. Φυσικά δεν υπάρχει και υποψήφιος, που να μην έχει στο πρόγραμμά του το ζήτημα αυτό. Χωρίς όμως να αναγνωρίζονται οι δυσκολίες που υπάρχουν στην επίτευξη του στόχου αυτού.
Εντοπίζω μία εύκολη απαρίθμηση των προβλημάτων με αναφορά στο επιδιωκόμενο αποτέλεσμα ή σε ευφάνταστες λύσεις χωρίς όμως ταυτόχρονα να εντοπίζεται ρεαλιστικός μηχανισμός επίτευξης των λύσεων.
Πολύ φοβάμαι πως προσεγγίζουμε ή και κάποιες φορές ξεπερνούμε τα όρια του λαϊκισμού. Και υποτιμούμε την νοημοσύνη των συναδέλφων.
Το ζήτημα αποκτά μια ευρύτερη διάσταση αν αναλογιστούμε πως για τα περισσότερα προβλήματα οι όποιες λύσεις δεν μπορούν να εφαρμοστούν από τον ΠΔΣ αυτόβουλα και αυτόνομα αλλά προαπαιτούν την συνεργασία και συνδρομή αυτών των φορέων που έχουν την εξουσία να τους υιοθετήσουν όχι στην θεωρία, αλλά στην πράξη.
Κανένας Πρόεδρος και κανένα Συμβούλιο του ΠΔΣ δεν μπορεί να κτίσει δικαστήριο ή να ψηφίσει την μεταρρύθμιση στην δικαιοσύνη ή να λύσει το πρόβλημα της καθυστέρησης στην απονομή της δικαιοσύνης από μόνοι τους.
Για να επιτευχθούν αυτά χρειάζεται συνεργασία με τους αρμόδιους φορείς. Επίσης απαιτείται να ληφθούν υπόψη όλοι οι παράγοντες όπως είναι το ευρύτερο οικονομικό και κοινωνικό πλαίσιο.
Ως θέμα κοινής λογικής, είναι δυνατόν να κατηγορούμε νυχθημερόν όλους ανεξαίρετα τους φορείς ότι είναι διεφθαρμένοι, διαπλεκόμενοι, ανίκανοι, αυθαίρετοι και με πολλά άλλα ρητά ή εξυπακουόμενα επίθετα και να έχουμε απαίτηση να μας ακούσουν και να υιοθετήσουν τις θέσεις μας;
Ως θέμα κοινής λογικής, είναι δυνατόν εμείς οι ίδιοι να ευτελίζουμε το λειτούργημά μας και να ζητούμε από τους τρίτους είτε αυτοί είναι οι πελάτες μας, είτε η κοινωνία, είτε οι εξουσίες να μας πάρουν στα σοβαρά;
Με ενοχλούν ιδιαίτερα οι υποσχέσεις που δίδονται προς τους νέους συναδέλφους. Οι περισσότερες είναι απολύτως θεωρητικές. Καθαρά ψηφοθηρικές.
Οι νέοι συνάδελφοι δεν θέλουν αυτόκλητους και θεωρητικούς προστάτες. Χρειάζονται ουσιαστικό σεβασμό και συναδελφοσύνη για να μπορέσουν να αναπτύξουν την επιστημοσύνη τους με αξιοπρέπεια και αυτάρκεια.
Συναδελφοσύνη που θυσιάζουμε στον βωμό των ψήφων.
Επίσης ενοχλητικός είναι ο μηδενισμός αυτών που πρόσφεραν οι παλαιότεροι. Υπηρέτησαν τόσοι πολλοί συνάδελφοι στα συμβούλια των διαφόρων δικηγορικών συλλόγων. Άλλοι προβεβλημένοι και άλλοι λιγότερο γνωστοί. Είμαι υποψήφιος Πρόεδρος του ΠΔΣ και βλέπω πώς συμπεριφέρονται κάποιοι, υποψήφιοι και μη στον Δώρο Ιωαννίδη, ένα άνθρωπο που πρόσφερε τόσα στον σύλλογο για δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια. Ουδείς είναι αλάνθαστος, όμως είναι προκλητικό να ομιλούν υποψήφιοι για π.χ. καλυτέρευση των σχέσεων με την Βουλή, όταν ο ΠΔΣ επί Προεδρίας Δώρου Ιωαννίδη είχε παρουσία στις συνεδρίες των επιτροπών της Βουλής για εκατοντάδες θέματα.
Είμαι της άποψης ότι η ισοπεδωτική και άγονη κριτική δεν ωφελεί τη διαδικασία της δυναμικής προόδου, κάθε βήμα της οποίας θα πρέπει να χαιρετίζεται με τρόπο δίκαιο και γενναίο και όχι φοβικά. Επιτεύχθηκε με πολύ κόπο η ηλεκτρονική δικαιοσύνη και δεν τόλμησαν κάποιοι υποψήφιοι να το αναγνωρίσουν και να πιστώσουν θετικά όσους εργάστηκαν για τον σκοπό αυτό. Η αναγνώριση των όποιων θετικών βημάτων και δη τόσο σημαντικών, όχι μόνο δεν προκαλεί έκπτωση στην δυναμική μας διεκδίκηση, αλλά αντίθετα την ενισχύει.
Ζούμε σε μια εποχή που ο ρεαλισμός έχει καταστεί το μεγαλύτερο όνειρο. Όπως και η ειλικρίνεια. Οι υποσχέσεις δεν θα λύσουν τα προβλήματα. Ούτε οι συγκρούσεις που έχουν γίνει αυτοσκοπός. Αν κάποιοι θέλουν να σταθούν εμπόδιο στην ανάπτυξη του κλάδου μας, θα τρίβουν τα χέρια τους αν εμείς τους δώσουμε την ευκαιρία να μας απομονώσουν ως μαξιμαλιστές ή ως αφ’ υψηλού κριτές.
Οι λύσεις και η βελτίωση θα έλθουν αν ανοίξουν οι διάφορες πόρτες στα κέντρα λήψεως αποφάσεων και όχι αν κλείσουν, εγκλωβίζοντάς μας στις δικές μας θεωρίες. Η διεκδίκηση, η διαφωνία εκεί που αρμόζει, η εμμονή σε θέσεις αρχών είναι όλα επιβεβλημένα. Όπως όμως είναι επιβεβλημένος και ο σεβασμός που πρέπει να δείχνουμε στους συνομιλητές μας. Ο ΠΔΣ πρέπει να μπει μπροστά και να αιφνιδιάσει με την διάθεση του να βελτιώνονται συνεχώς τα πράγματα μέσω της συνεργασίας. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
